خوشا آنان که در راه رفاقت رفیق با وفا بودند و هستند

شکوفه های صورتی فدای مهربونیات

یه دل که بیشتر ندارم اونم فدای خنده هات

گفته بودی که چرا محو تماشای منی

آنچنان مات که حتی مژه بر هم نزنی

مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود

ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی

سکوتم را به باران هدیه کردم

تمام روزها را گریه کردم

نبودی در فراق شانه هایت

به هر خاکی رسیدم تکیه کردم...

در بستر غم چشم به راهت شده ام

این را تو بدان اگه بمیرم روزی

مسئول تویی که من فدایت شده ام

به پیوندی که بستیم با وفا باش

همیشه یاد تو در خاطرم هست

تو هم هر جا هستی یاد ما باش

نا کرده گنه در این جهان کیست بگو؟

آنکس که گنه نکرد و چون زیست بگو؟ 

من بد کنم و تو بد مکافات دهد

پس فرق میان من و تو چیست بگو؟

بدین نامهربانی راندنت چیست؟

بپرس از این دل دیوانه من

که ای بیچاره ماندنت چیست؟

مانده ام در کوچه های بی کسی

بهترین دوستم مرا از یاد برد